Τέσσερα χρόνια πέρασαν από τη μέρα που άκουσα το αριστουργηματικό cd του Δημήτρη Μαραμή, Σκηνές από βουβή ταινία.
Δύο χρόνια πέρασαν από τη μέρα που έτρεξα με αγωνία στο σπίτι για να ακούσω το λατρεμένο cd της Κορίνας Λεγάκη, Χορός με τη βροχή.
Και καθώς το 2012 βαίνει προς το τελευταίο του τρίμηνο, ακούω [ξανά και ξανά] μια νέα δισκογραφική δουλειά από ένα ηφαίστειο μουσικής σύνθεσης, από μια απύθμενα παθιασμένη φωνή κι από λόγια ερωτικά και πονεμένα των Γκανά, Πολυδούρη και Καρυωτάκη.
Κι όταν πατώ το play,
κάποιες φορές ανεβαίνει η αυλαία της φαντασίας μου και παρακολουθώ τις 6 πράξεις μιας σύγχρονης Ελληνικής τραγικής όπερας,
ενώ
άλλες φορές σβήνουν τα φώτα της αίθουσας και ξεκινά μια καλλιτεχνική Ευρωπαϊκή κινηματογραφική παραγωγή:
(1) Τον ερωτεύτηκε από την πρώτη φορά που χόρεψαν ταγκό. Το ίδιο κι αυτός. Είναι χρόνια μαζί, αλλά ο χορός τους έχει γίνει μια ανάμνηση πια. Η καθημερινότητα είναι ένα αβάσταχτο συναισθηματικό αδιέξοδο.
Εκείνη ασφυκτιά.
(2) Η ψυχή της αδειάζει. Θυμάται το παρελθόν και δέχεται το μέλλον στωικά, μελαγχολικά και θλιπτικά.
(3) Εκείνος την απατά.
Τον ζηλεύει, ναι. Γιατί; Ίσως να υπάρχουν ακόμα θρύψαλα παθιασμένου έρωτα στο είναι της.
Η παρουσία μιας άλλης σηματοδοτεί, ή μάλλον, σφραγίζει το τέλος τους.
(4) Εκείνος, καθώς καπνίζει ένα τσιγάρο καθισμένος σε ένα βράχο και κοιτώντας την Αθήνα από ψηλά, σκέφτεται τη ζωή που μεταλλάχτηκε σε κάτι ανεπιθύμητα πεζό και κρύο. Κι αναρωτιέται γιατί.
(5) Η ζωή τους έχει γίνει ζωές. Ξεχωριστές. Διαφορετικές. Αποστασιοποιημένες.
Χορεύουν αλλού. Χορεύουν με άλλες. Χορεύουν με άλλους.
(6) Το τέλος του τραγικό.
Εκείνη; Ίσως να...
Α, δε σας λέω!
Αυτό το τέλος της όπερας και της ταινίας μου, το κρατώ μυστικό.
Εσείς όμως...
Ακούστε στη φαντασία σας και δείτε ό,τι αγαπάτε.
Κλάψτε. Ονειρευτείτε.
Ερωτευτείτε. Παθιαστείτε.
Απολαύστε...
...και...
Ζήστε.
Από τη μεριά μου όμως...
...ιδού η Πρώτη Πράξη των έργων της φαντασίας μου...
