Πέμπτη 26 Μαΐου 2011

Γιώργης Χριστοδούλου "flâneur*

Κάποτε είχα πάρει τους δρόμους με ένα ημερολόγιο, μια πέννα και μια φωτογραφική μηχανή α λα μπρατσέτα. Με παλτό και κασκόλ περπάτησα την λεωφόρο St-Germain-des-Prés. Έφτασα σε ένα παριζιάνικο café, ονόματι Les Deux Magots, ενώ κάπου κοντά ήταν και το Cafe de Flore, παλιά στέκια των Apollinaire, André Breton και Oscar Wilde.
Η παραγγελία μου ήταν πάντα η ίδια: Chocolat viennois, Salade Flore ή Salade Saint Germain και Perrier.
Κι έγραφα, έγραφα, έγραφα.
Αργότερα... βόλτες, βόλτες, βόλτες.
Καθισμένος σε παγκάκια στις όχθες του Σηκουάνα έβλεπα τα ερωτευμένα ζευγάρια να περπατούν και να περνούν από μουσικούς κι άλλους καλλιτέχνες και μου φαινόταν σαν να ζούσα παλιά ασπρόμαυρη Γαλλική ταινία. Στιγμές ονειρευόμουν ότι εκείνα τα απογεύματα θα ζούσα κι εγώ αυτόν τον έρωτα που θα τελείωνε αργά τη νύχτα στον σταθμό του τραίνου μέσα σε σύννεφα ατμών καθώς το τραίνο θα αναχωρούσε και κάπου θα ακουγόταν μια μελωδία του Ραχμάνινοφ.
Στην Βαρκελώνη το σενάριο ήταν το ίδιο. Βόλτες με το ημερολόγιο και την φωτογραφική στα ντιζαϊνάτα καφέ, τα μαγαζιά και στα κτήρια που παραμένουν αρχιτεκτονικά κεντήματα.
Για ώρες δεν είχα καμία επικοινωνία με φίλους, γνωστούς και οικογένεια. Χαμένος στα πλακόστρωτα δρομάκια βόλταρα σε άλλες εποχές στο Barri Gòtic και Las Ramblas κι ένωσα αυτήν την μυστικιστική γαλήνη στην Sagrada Familia και στον επιβλητικό καθεδρικό ναό, La Seu.
Στο κάστρο του Montjuïc, ο καταλανικός άνεμος φυσούσε καθώς ο Gaudí  κι ο Miró μου έκλειναν το μάτι από "'κει κάτω".
Κατακλυσμός αναμνήσεων και συναισθημάτων.
Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε. 
Και φέτος, ξαφνικά με το flâneur* του Γιώργη...
"στον αέρα που σηκώνεται βλέπω τ' όνειρο μου να ζωντανεύει..." [ξανά...]
[...στην Βαρκελώνη και στο Παρίσι...]
Ζήστε το κι εσείς!