Ο ΜΑΥΡΟΣ ΚΥΚΝΟΣ (The Black Swan)

ή Το Κύκνειο Άσμα με μία άλλη έννοια.

Εκπληκτικός ο "Μαύρος Κύκνος". Ψυχολογικό θρίλερ του Ντάρεν Αρονόφσκι στα καλύτερά του! Μου έφερε μνήμες από την "Carrie" [Έκρηξη Οργής](1976) του Μπράιαν Ντε Πάλμα και τα "Μάτια της Λώρα Μαρς" (1978) του Ίρβιν Κέρσνερ. Έχει αυτό το "evil" στοιχείο, το σκοτεινό, που καραδοκεί παντού. Είναι στον χώρο μας, στο περιβάλλον, στο υποσυνείδητο. Αυτό που κάνει το αντικειμενικό και το υποκειμενικό να γίνουν ένα συνονθύλευμα ψυχολογικής σύγχυσης και καταιγίδας. Και ο φίλος μας ο Ντάρεν κατάφερε να το αποτυπώσει στο κινηματογραφικό φιλμ.

Θυμήθηκα και τον "Θάνατο στη Βενετία" του Λουκίνο Βισκόντι. Γιατί; Γιατί το να καταλάβει κανείς την τέχνη, είναι σαν να σκαλίζει να βρει εξηγήσεις για τα μυστήρια του σύμπαντος; Πού ξεκινάει η τελειότητα και που ολοκληρώνεται το καλλιτεχνικό έργο; Ο Άσενμπαχ στην ταινία λέει ότι είναι τη στιγμή που έρχεται ο Θάνατος. Λέτε να είναι έτσι; Γι'αυτό πέθανε ο Μάλερ μετά από εννιάμισι συμφωνίες; Κι ο Μπετόβεν; Τι σημασία έχει αν είσαι συνθέτης, χορογράφος ή μπαλαρίνα; Έρχεται το χάος, το τέλος, το απόλυτο κενό μόλις φτάσει κανείς το Απόλυτα Τέλειο; Η υπαρξιακή κρίση στο έπακρον.

Λάτρεψα την ερμηνεία της Νάταλι Πόρτμαν. Να το πάρει το Όσκαρ!

Η Μπάρμπρα Χέρσεϊ έχει τον πιο σκοτεινό ρόλο όμως. Είναι η ενσάρκωση της τρέλλας του ανολοκλήρωτου. Δείτε και τη μητέρα στο "Carrie".

Ο Βινσάν Κασέλ, σαδιστικά μαγευτικός στον ρόλο του.

Θα πω όμως ότι οι πραγματικοί πρωταγωνιστές της ταινίας είναι οι δυο συνθέτες της μαγευτικής μουσικής από την οποία ξεκίνησαν όλα, ο Τσαϊκόφσκι με την "Λίμνη των Κύκνων" του κι ο Κλιντ Μανσέλ που συνθέτει την αυθεντική μουσική της ταινίας.

Την ταινία θα την έβλεπα ξανά κυρίως για το εκπληκτικό εκείνο πλάνο λίγο πριν το τέλος της ταινίας. Απερίγραπτο, πανέμορφο, συγκλονιστικό. Όσοι την είδατε, θα ξέρετε σε ποιο αναφέρομαι.

Το σινεμά σε απογείωση! Πτήση στους σκοτεινούς ουρανούς στις ψυχές των χαρακτήρων του έργου κι ένα κινηματογραφικό pas de deux με αρχιχορευτές το Σινεμά και τον Θεατή. Αξίζει!

ΦΩΤΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΔΙΑΦΩΤΙΣΤΙΚΑ

6 Ιανουαρίου, η μεγάλη γιορτή των Επιφανίων. Η μέρα που ο Θεός εφάνη και εφώτησε τον άνθρωπο. Δεν είμαι θρήσκα. Είμαι ένθεη, όπως όλοι οι άνθρωποι και το παραδέχομαι, κατανοώντας το, κατά το δυνατό. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν το παραδέχονται, φανερά, τουλάχιστον. Το ίδιο κάνει. Φανερός ή κουκουλωμένος από τους φόβους και τις πεποιθήσεις μας, ο Θεός, είναι Πανταχού  Παρών συνεχώς. Είτε το θέλουμε και το επιτρέπουμε, είτε όχι. Όταν το επιτρέπουμε και το επικοινωνούμε, έχουμε Θεοφάνεια στην καθημερινότητά μας. Άλλοι αυτή την κατάσταση την ονομάζουν θαύμα, άλλοι συγχρονικότητα, άλλοι επικοινωνία. Όπως και να’ ναι, το ίδιο κάνει.

Φέτος, πήγαμε στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, που βρίσκεται στου Ψυρρή και είναι πανέμορφη! Χτίστηκε, όπως είδα γραμμένο με σκαλιστά γράμματα, πάνω από την είσοδο, το 1845. Οι εικόνες και οι τοιχογραφίες που την κοσμούν δεν είναι Βυζαντινής τεχνοτροπίας. Από την Αναγεννησιακή σχολή δείχνουν να είναι επηρεασμένοι οι, ή ο αγιογράφος. Αυτό μ’ εντυπωσίασε και ρώτησα τον ιερέα, μετά το τέλος της λειτουργίας και του Αγιασμού των Υδάτων στον όμορφο περίβολο. Αυτός, λοιπόν ο ναός, χτίστηκε επί βασιλείας του Όθωνα και υπήρξε η πρώτη Μητρόπολη της Αθήνας μετά την Επανάσταση του ’21. Είναι ένα αρχιτεκτονικό και αγιογραφικό κόσμημα στην καρδιά της Αθήνας, για την ύπαρξη του οποίου, μέχρι πριν λίγες μέρες, δεν είχα ιδέα!

Ευχάριστα εντυπωσιακό βρήκα και το γεγονός ότι το εκκλησίασμα ήταν κανονικοί άνθρωποι που γιόρτασαν με ευλάβεια και χαρά τα Φώτα, μαζί με τους δύο ιερείς, οι οποίοι λειτουργούσαν και δεν παπαγάλιζαν τις γραφές, μαζί με τους δυο υπέροχους ψάλτες και με μια αγγελικών φωνών χορωδία! Ρώτησα και γι’ αυτά. Λοιπόν, οι δυο ψάλτες, που δεν  μοιάζουν καθόλου μεταξύ τους, είναι δίδυμα αδέρφια. Οι δε χορωδοί, προέρχονται από τη Λυρική Σκηνή!

 

Π.Κ.Β.

11-01-2011

© Peggy Carajopoulou-Vavali 2011