Θεατρικός μονόλογος. Δύσκολο είδος. Επικίνδυνο τόλμημα. Έτσι λένε οι θεατρόφιλοι και οι του θεάτρου. Και λοιπόν? Άλλη μια ταμπέλα. Ουφ, πια, με τις ταμπέλες και τις κατηγοριοποιήσεις! Οι θεατρικές παραστάσεις είναι ενδιαφέρουσες ή αδιάφορες, καλές ή κακές, γοητευτικές ή άνευρες και πολλά άλλα, τα οποία δεν έχουν να κάνουν με την κατηγοριοποίησή τους. Έχω δει επιθεωρήσεις που όχι μόνο δεν έκαναν το χειλάκι μου να γελάσει, αλλά με γέμισαν θλίψη με τη μιζέρια τους. Έχω δει και δράματα και τραγωδίες που το γελοίο ανέβασμά τους μ’ έκανε ν κατουρηθώ από τα γέλια.
Ήμουν καλεσμένη στην πρεμιέρα του Συμβολαιογράφου στην αίθουσα Κάρολος Κουν του Νέου Ελληνικού Θεάτρου. Ήμουν χάλια εκείνη τη μέρα. Είχε αρχίσει να εκδηλώνεται μια απαίσια ίωση, με συνάχι και βήχα και πονοκέφαλο και κάτι δέκατα. Χάλια. Είχα κάνει τις αντιβιωτικές μου προμήθειες από το φαρμακείο, από το πρωί. Δεν μού αρέσει καθόλου να είμαι άρρωστη και κάθε φορά που παθαίνω ίωση, γρίπη, συνάχι, φιλοδοξώ να το σταματήσω εν τη γενέσει του. Παρά το γεγονός ότι αυτό πάντα τα καταφέρνει να εξελίσσεται και να μου σμπαραλιάζει τον οργανισμό και κυρίως, τα νεύρα, εγώ δεν το βάζω κάτω! Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, λένε. Εγώ λέω πως η ελπίδα είναι αθάνατη! Είναι φοίνικας κι αναγεννιέται από τις στάχτες της κάθε αποτυχίας.
Χαπακώθηκα, σιροπιάστηκα, βιταμινώθηκα, ήπια χαμομήλια, πράσινα, άσπρα και μαύρα τσάγια και μέχρι το απόγευμα που επέστρεψα σπίτι από το γραφείο, ήμουν μια χλωμή φαρμακαποθήκη με κόκκινη μυτούλα. Πήγα, όμως!
Πήγα παρέα με δύο φίλες μου, στη μια από τις οποίες δεν αρέσουν οι θεατρικοί μονόλογοι, αλλά ήρθε για την παρέα.
Πάθαμε την πλάκα μας, κυριολεκτικά! Εβδομήντα, ογδόντα θεατές, περίπου, όλοι μαζί, σαν μια παρέα στη μικρή, κατάμεστη θεατρική αίθουσα. Στο κέντρο η σκηνή. Καταπληκτικά φωτισμένη, καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης. Πολύ σημαντικός ο φωτισμός στο θέατρο! Και το σκηνικό, λειτουργικό και ευχάριστης αισθητικής. Τελειώνοντας η παράσταση, συνειδητοποιήσαμε ότι, όντως, ήταν θεατρικός μονόλογος, γιατί μόνο μια ηθοποιός δεχόταν συγκινημένη το ασταμάτητο και αυθόρμητο χειροκρότημά μας. Η εξαίρετη Υρώ Μανέ, μάς είχε μαγεμένους καθ’ όλη τη διάρκεια των περίπου 80 λεπτών της παράστασής της. Του πολυπρόσωπου μονολόγου της, άλλοτε συγκινητικού, άλλοτε κωμικού, με πολλές εκπλήξεις κι απρόβλεπτες ανατροπές. Ένας μονόλογος υπέροχος και μοναδικός σαν τη ζωή του ανώνυμου ανθρώπου και συνάμα, τόσο επώδυνα επώνυμου μέσα στο στενό κοινωνικό περιβάλλον του.
Το έργο είναι θεατρική διασκευή, από μια νουβέλα. Ιδέα και υλοποίηση του Γιώργου Καραμίχου, οποίος σκηνοθέτησε αυτό το μικρό αριστούργημα, με μαεστρία, γνώση και ψυχή. Κυρίως ψυχή, γιατί από κει ξεκινούν όλα και εκεί καταλήγουν. Η θεατρική πράξη είναι αυτό ακριβώς. Το άγγιγμα της ψυχής. Η επικοινωνία, η δόνηση στον ίδιο ρυθμό, κοινού και σκηνής. Λέω σκηνής, γιατί ο ηθοποιός, ακόμα και σ’ ένα θεατρικό μονόλογο, δεν είναι μόνος του με το κοινό. Επικοινωνεί το έργο, με ολόκληρο το σώμα του, μέσα από την αγκαλιά και κάτω από τη μπαγκέτα του σκηνοθέτη του, με εργαλεία δουλειάς το κοστούμι του, τα φώτα, το σκηνικό.
Η ίωση, τελικά, μ’ έριξε στο κρεβάτι.
Η πιο ενθουσιασμένη από την παρέα των τριών φιλενάδων, ήταν η φίλη που βαριέται τους θεατρικούς μονολόγους. Ξαναπήγε, με άλλη παρέα.
Π.Κ.Β.
26/12/2010
© Peggy
Carajopoulou-Vavali 2010
